I rodzić się. Chociaż czasem mnie ranisz. O nie nie. To i tak wybaczam ci. Chcę tu zostać i zawsze z tobą być. Nawet kiedy będzie źle. Chcę tu zostać, bo bez ciebie to. Nie mam siły, nie mam siły, by żyć. Chcę tu zostać i zawsze z tobą być.[Jamie Lynn Spears - "How Could I Want More"] Gloria z uśmiechem na ustach podeszła do barierki, umieszczając na niej swoje drżące dłonie. Chłód stali wywołał gęsią skórkę na całym jej ciele. Mimo to, nie cofnęła się o krok. Jej brązowe tęczówki pożerały przepiękny widok, który rozprzestrzeniał się przed nią. Brakło jej tchu, a serce uderzyło mocniej w pierś. Nawet w największych fantazjach nie wyobrażała sobie, że tutaj może być tak magicznie. Paryż miała u swych stóp. Cały. Bez żadnych tajemnic. Przez cały dzień odkrywała go, smakowała, poznawała nowe zapachy i kształty. Zakochiwała się, a teraz po prostu nadeszło apogeum. Stała tutaj. Na wieży Eiffla. Wiatr targał jej związanymi włosami, co rusz uwalniając kolejny kosmyk, który smagał jej twarz. Miała wszystko to, o czym marzyła. Zaśmiała się głośno. - Zaczekaj - krzyknął Aron, gdy Gloria pobiegła przed siebie, aby dogonić motyla. Zatrzymała się, odwracając w jego stronę. Włosy zafalowały na wietrze, uderzając ją w twarz, a zapach brzoskwiniowego szamponu do włosów uniósł się w powietrzu. - O czym marzysz? - spytał. Gloria zaśmiała się, kręcąc głową. Powoli zaczęła cofać się do tyłu, gdy Aron z każdym krokiem podchodził bliżej. Jej twarz kraśniała radością, a jego serce rosło. - Tak po prostu mam ci zdradzić swój największy sekret? - Uniosła brew, przyglądając się mu bacznie. Jej usta ani na sekundę nie przestały się uśmiechać. Aron poruszył bezwiednie ramionami. - Możesz powiedzieć tak po prostu, albo .... - Albo? - dociekała Gloria, zagryzając dolną wargę. Aron bez ostrzeżenia podbiegł do niej, łapiąc ją w pasie. Gloria zaczęła się wiercić i wyrywać, ale chłopak był zdecydowanie silniejszy. Gdy wreszcie się uspokoiła, Aron zrobił krok do tyłu, aby móc się jej lepiej przyjrzeć. Jej ciemne tęczówki lśniły, a on kochał ten blask. Oparł swoje czoło na jej, mocniej zaciskając ręce wokół jej talii. - O czym marzysz? Powiedz mi, proszę - wyszeptał. Gloria uśmiechnęła się pół kłębkiem. - Marzę o wielu rzeczach, Aron. Trudno je zliczyć, ale jak tak bardzo chcesz wiedzieć, czego pragnę to... - zamilkła na chwilę, przymykając powieki. - Chciałabym kiedyś stać się kobietą, z której będę mogła być dumna. Niezależną, mądrą i szczęśliwą. Mieć przy sobie zawsze Amelię. Zobaczyć Paryż. Stanąć na wieży Eiffla i poczuć tą magię, o której piszą ludzie, którzy już tam byli. Chciałabym też kochać tak bardzo, że aż będzie bolało i być kochaną tak samo mocno - dokończyła, otwierając oczy. Aron wpatrywał się w nią z tajemniczym wyrazem na twarzy. - Głupie, prawda? Chłopak pokręcił przecząco głową, skradając pocałunek z jej ust. Gloria odwróciła się, wzrokiem szukając Arona. Stał kilka kroków dalej i ze spokojem wymalowanym na twarzy, przyglądał się jej. Uśmiechnęła się szeroko, a jej serce zabiło mocniej w pierś. W tej chwili nie pragnęła niczego więcej. Znajdowała się w miejscu, o którym marzyła przez tak wiele lat. Miała u swego boku mężczyznę, który zamieniał każdy dzień w coś wyjątkowego i unikatowego. Nie bała się kochać, a wręcz przeciwnie - szalała z miłości. I wiedziała, że nie musi się bać odtrącenia. On kochał ją równie mocno. Udowadniał jej to za każdym razem i w tak wiele różnych sposobów. Gloria przechyliła głowę. - Wiesz, że w tej chwili, dzięki tobie, jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie, prawda? - zapytała. Aron nie drgnął. Stał w tym samym miejscu, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. - Ej, co jest? - Nic - odpowiedział. Obserwował jak Gloria powoli podchodzi do niego. Położyła dłonie na jego policzkach, wpatrując się w oczy. Znała je tak dobrze. - Jeśli wydaje ci się, że uda ci się mnie oszukać, to jesteś w błędzie - powiedziała. - Widzę, że coś się stało i chciałabym wiedzieć co? - Pamiętasz jak zapytałem się ciebie o czym marzysz? Gloria pokiwała twierdząco głową. - Powiedziałaś wtedy, że chcesz być kochana tak bardzo, że aż będzie bolało... - Prawda - rzekła. - Chcę, żebyś wiedziała, że jesteś tak kochana. W chwili, gdy zobaczyłem uśmiech na twoje twarzy, gdy tutaj weszliśmy, zrozumiałem. Chcę przez całe życie być tym, które będzie dawał ci powody, abyś czuła się tak jak w tym momencie. Tym, który będzie wywoływał radość w twoich oczach i sprawiał, że każdy kolejny dzień będzie lepszym. Chcę być tym, którego potrzebujesz. Chcę być wszystkim dla ciebie, tak jak ty jesteś wszystkim dla mnie. Gloria zamrugała powiekami, aby ukryć łzy, które pojawiły się w jej oczach. Przyciągnęła twarz Arona bliżej swojej. - Już jesteś - wyszeptała. * - Uciekaj. Ja tutaj wszystko pozamykam - powiedziała Amelia, zbierając resztę swoich rzeczy. - Dziękuję. Jesteś kochana - odpowiedziała Solange, składając szybki pocałunek na policzku koleżanki, wybiegła z baru. Amelia pogasiła światła. Upewniła się, że wszystko zostało wyłączone z prądu i spokojnym krokiem ruszyła do drzwi wyjściowych. Dzisiejsza zmiana dała jej w kość. Nogi bolały ją niemiłosiernie od biegania między stolikami, a co chwilę psującym się ekspresem do kawy. Na dodatek sprzeczka z upitym klientem, który uparcie twierdził, że został oszukany - kosztowała ją sporo nerwów. Nie mogła się doczekać aż wreszcie znajdzie się w domu i zaszyje w swoim pokoju. Może obejrzy jakiś film, albo od razu położy się spać? Wątpiła, aby zastała w czterech ścianach swoją rodzicielkę. Claire balowała gdzieś ze swoimi znajomymi i nie prędko wróci do domu. Amelia otworzyła drzwi, a chłodne powietrze osiadło na jej odkrytej skórze. Poprawiła płaszczyk, zapinając ostatni guzik. Uniosła głowę w kierunku nieba. Nie było gwiazd. Jedynie księżyc pojawił się na swojej zmianie. Westchnęła, przekręcając klucz w zamku. Upewniła się, że drzwi zostały właściwie zamknięte, kilka razy naciskając na klamkę. Wrzuciła plik kluczy do torebki i szybkim krokiem ruszyła w stronę przystanku autobusowego. Gdy skręciła w uliczkę na jej drodze stanęło dwóch barczystych mężczyzn. Wzdrygnęła się. A jej wzrok szybko przebiegł po ich twarzach. Nie wyglądali na miłych facetów, których chce się spotkać. Spuściła szybko głowę, próbując ich wyminąć, lecz zagrodzili jej przejście. - Gdzie się tak spieszysz ślicznotko? - spytał jeden z nich, a odór alkoholu uderzył Amelię w twarz. Nieprzyjemny, zimny dreszcz oblał jej ciało. Dłonie zaczęły się jej trząść. Ponownie zrobiła krok przed siebie, lecz mężczyzna stojący przed nią wykonał dokładnie ten sam ruch. - Spokojnie, królewno.. Chcemy tylko porozmawiać - zaśmiał się drugi. Wyciągając rękę w jej kierunku. Amelia zrobiła gwałtownie krok do tyłu, uderzając w coś. Obróciła się, a jej wystraszony wzrok zatrzymał się na znajomej twarzy. Przełknęła ślinę, gdy jego ciemne tęczówki na krótką chwilę zatrzymały się na niej. - Jakiś problem, panowie? - zapytał Adam, obdarzając mężczyzn chłodnym spojrzeniem. - Chcieliśmy jedynie porozmawiać. Nie wiedzieliśmy, że to twoja laska - odpowiedział jeden z nich, głową wskazując na Amelię, która ukryła się za ciałem Adama. - To już wiecie - odpowiedział pewnym tonem głosu Thorn. Mężczyźni poruszyli twierdząco głowami, oddalając się. Amelia stała ukryta za plecami Adama. Jej ciało drżało, a zjedzone niedawno frytki przewracały w żołądku. Miała wrażenie, że z nerwów zwymiotuje. Poczuła ciepłe dłonie na swoich ramionach. Podskoczyła. - Spokojnie - powiedział Adam, przyglądając się jej bacznie. - Nic ci nie jest? - spytał. Amelia podniosła wzrok, zatrzymując go na jego ciepłych, brązowych tęczówkach. Serce zabiło mocniej w jej piersi. Już sama nie wiedziała czy ze strachu, czy z jakiegoś innego powodu. Zamrugała kilka razy oczami, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Czuła się głupio. Nie spodziewała się go tutaj, a już tym bardziej nie sądziła, że zostanie zaczepiona przez jakiś pijaków. Jeszcze to jego spojrzenie... Jej rozbiegany wzrok przesuwał się z przedmiotu na przedmiot, doszukując się jakiegokolwiek wybawienia. I nagle ono nastało. - Mój autobus - powiedziała, jakby doznała nagle olśnienia. Odsunęła się od Adama i bez zbędnych słów pobiegła w stronę pojazdu. Nie spojrzała za siebie, dopiero jak wsiadła do autobusu, zerknęła w jego kierunku. Stał w miejscu, a na jego twarzy gościło zaskoczenie. "Jesteś skończoną idiotką, Dawson" - pomyślała, kręcąc głową. * Drżącą ręką Scarlett próbowała odpalić papierosa. Nigdy wcześniej nie paliła. To miał być jej pierwszy raz i chociaż palenie nie było czymś nadzwyczajnym, to czuła ekscytację. Zirytowana raz po raz naciskała na zapalniczkę, lecz ta jak na złość nie chciała zadziałać. Przewróciła oczami, rzucając przedmiotem przed siebie. - Cholera jasna - krzyknęła. Dookoła niej krążyli imprezowicze, którzy opuszczali klub. Kilka osób rzuciło w jej kierunku przelotne spojrzenie, lecz zdecydowana większość w ogóle na nią nie zwracała uwagi. Założyła włosy za ucho, odwracając się na wysokich obcasach. Jej wzrok zatrzymał się na mężczyźnie, którego już kiedyś tutaj spotkała. A przynajmniej tak się jej zdawało. Stał oparty o motor z rękami skrzyżowanymi na pokaźnej klatce piersiowej. Jego usta wykrzywiały się w szyderczym uśmiechu. - Jakiś problem? - spytała, unosząc brew. Chłopak zaśmiał się. Był to szorstkich dźwięk, który sprawił, że w jej żyłach zawrzała krew. Wzrokiem zlustrowała go od góry do dołu. Czarne dżinsy, koszulka o tym samym kolorze i skórzana kurtka. Kilkudniowy zarost na twarzy, zaczepne spojrzenie i włosy, które odstawały we wszystkie strony świata. Może nie był najprzystojniejszym facetem na świecie, ale miał w sobie coś, co spodobało się Scarlett. Nie przypominał mężczyzn, z którymi do tej pory miała do czynienia. Było w nim coś dzikiego i nieprzyzwoicie kuszącego. Przełknęła ślinę. - To raczej ty masz problem - odpowiedział, podchodząc do niej. Wyciągnął w jej kierunku dłoń, w której trzymał zapalniczkę. Scarlett spojrzała mu prosto w oczy. Przyjemne ciepło przebiegło po jej plecach. Miał jasne jak niebo w słoneczny dzień tęczówki oraz niesamowicie długie rzęsy. W tym spojrzeniu kryła się obietnica dobrej zabawy. Scarlett włożyła do ust papierosa, którego on precyzyjnie odpalił. Zaciągnęła się, a nieprzyjemny, tytoniowy aromat podrażnił jej przełyk. Odruchowo wyrzuciła papierosa na ziemię, kaszląc. Odwróciła się plecami do mężczyzny, starając się nabrać powietrza. "Cholera, cholera i jeszcze raz cholera" - pomyślała. Miała ochotę tupnąć nóżką jak mała dziewczynka, ale powstrzymała się. - Paliłaś kiedykolwiek? - spytał mężczyzna, gdy przeszedł jej atak kaszlu. Zirytowana i wściekła na samą siebie, odwróciła się w jego kierunku. Z uniesioną wysoko głową, zatonęła w jego spojrzeniu. Przyjemny prąd pchnął ją ku niemu. Nieznacznie zrobiła krok, przysuwając się bliżej mężczyzny. Zaciągnęła się jego perfumami i zapachem męskiego ciała. Zmysły oszalały, a ona podążyła za nimi... Zwariowała. - Nie twoja sprawa - wyszeptała mu prosto w usta. Jasnooki uśmiechnął się szyderczo, nachylając nad jej drobną twarzą. Zadziornie spojrzał w jej oczy, a jego ręka owinęła się wokół jej tali jak bluszcz. - Masz zupełną rację - odpowiedział, a jego usta wylądowały na jej własnych. Całował ją z całych sił, a ona oddawała mu ten pocałunek z nie mniejszym entuzjazmem. Dopiero, gdy zabrakło im tchu, odsunęli się od siebie, a Scarlett wychrypiała: - Zabierz mnie stąd. *** Witam! Dzisiaj bez zbędnych słów wstępu. Zapraszam na nowość! :) Dziękuję za wszystkie cudowne komentarze. Naprawdę czarujecie! :) :* Ściskam! :*
- Nie można przecież przekreślić 15 lat przyjaźni od tak. A Poza tym co ja powiem rodzicom. Ze się wyprowadzam i to do ciebie po tym wszystkim co mi zrobiłeś podczas ostatniego roku. - Wydaje mi się, ze to jest twój najmniejszy problem, a teraz już jedź , zanim całkiem mnie wkurwisz.
W końcu jesteś wyrozumiały, prawda. A później dziecko przychodzi na świat, a ty czujesz, że poszedłeś w odstawkę. Patrzysz na piersi, które już nie są dla ciebie, tylko pełne mleka dla waszego dziecka, patrzysz na nią, która zasypia właściwie na siedząco, jest rozdrażniona, kiedy próbujesz się do niej zbliżyć.
Chce byś był każdym najmilszym snem. Chcę tylko Ciebie, tylko Ciebie skarbie! Dla Ciebie mogę walczyć, rozwalić całą armię, Chcę tylko Ciebie, jesteś moim ideałem, Wiesz nikogo tak bardzo jeszcze nie kochałem! 2.Dopiero wtedy, gdy naprawdę Cię straciłam, Zrozumiałam, że to wszystko źle zrobiłam.
Na charakter składają się cechy psychiczne danej osoby, które uwidaczniają się w życiu społecznym i są oceniane przez innych ludzi. Cechy charakteru wynikają z osobowości i temperamentu człowieka. W następnym rozdziale zobaczysz, które z cech charakteru uznaje się za pozytywne, a które za negatywne. Pracodawcy często pytają
. chce byc dla ciebie wszystkim
